سرکش و سرسبز و پیچنده
گیاهی
دیوار کهنه ی باغ را فروپوشیده است.

از این سو دیوار دیگر به جز جرزی از بهار نیست،
که جراحات آجرها را مرهم سبز برگ شفا بخشیده است.

و از آن سوی دیگر
گیاه پیچنده
چون خیزابی لب پرزنان سایبانی بر پی گاه دیوار افکنده است!
رطوبت ویران کننده، از تب پرحرارت رویش گیاه، جرزها را رها می کند
و دیوار، در حرارتی کیف ناک بر بنیاد خویش استوارتر می گردد
و عابری رنجور در سایه فرش آن سوی باغ
از خستگی راه بی منظر و بی گیاه
می آساید...
به همه آن کسان که به عشقی تن در نمی دهند چرا که ایمان خود را از دست داده اند!ــ:
در تن من گیاهی خزنده هست
که مرا فتح می کند
و من اکنون جز تصویری از او نیستم!

من جزیی از توام ای طبیعت بی دریغی که دیگر نه زمان و نه مرگ، هیچ یک عطش مرا از سرچشمه ی وجود و خیالت بی نیاز نمی کند!

□

من چینه ام من پیچکم من آمیزه ی چینه و پیچکم
تو چینه ای تو پیچک ای تو آمیزه ی مادر و کودکی.

ای دستان بی غبار پرپرهیزی که مرا به هنگام نوازش های مادرانه از جفت آگاهی به وجود دشمنان و سیاه دلان غرقه ی اندوه می کنید! مرا به ایمان دوران جنینی خویش بازگردانید تا دیگرباره با کلماتی که کنون جز از فریب و بدی سخن نمی گوید، سرود نیکی و راستی بشنوم.

ای همسفر که راز قدرت های بی کران تو بر من پوشیده است! ــ مرا به شهر سپیده دم، به واحه ی پاکی و راستی بازگردان! مرا به دوران ناآگاهی خویش بازگردان تا علف ها به جانب من برویند
تا من به سان کندو با نیش شیرین هزاران زنبور خرد از عسل مقدس آکنده شوم،
تا چون زنی نوبار
با وحشتی کیف ناک
نخستین جنبش های جنین را به انتظار هیجان انگیز تولد نوزادی دلبند مبدل کنم که من او را بازیافتگی خواهم نامید. هم بستر ظلمانی ترین شب های از دست دادگی! ــ من او را یازیافتگی نام خواهم نهاد.

۱۳۳۸

© www.shamlou.org سایت رسمی احمد شاملو